Hello from DOWN UNDERNa zo'n 26 uur vliegen zijn we aangekomen op Melbourne AirPort. De laatste paar uurtjes vlogen we boven de outback met een prachtige zonsondergang, wat een uitzicht..
Voor de eerste nacht hadden we een kamer geboekt via AIR-bnb. Mensen hebben de mogelijkheid op deze site een slaapkamer beschikbaar te stellen in hun eigen huis voor een leuk bedrag, en gelukkig is dit vaak een stuk goedkoper dan in hostels of hotels. We sliepen bij Krystel, Krystel haalde ons op bij het vliegveld en bracht ons de volgende dag ook naar Melbourne Central. Vanaf hier pakten we de trein naar Rosedale. Rosedale is het dichtstbijzijnde station om in Nambrok te komen, waar de farm is. Na zo'n 3,5 uur treinen kwamen we aan bij station Rosedale. We waren erg nieuwsgierig naar waar we terecht zouden komen. Tot nu toe hadden we van iedereen een vragende blik gekregen. Bij het vliegveld vroeg de douane waar we naar toe gingen en wat we in Australië van plan waren. "Wij gaan naar Rosedale!" "Rosedale? never heard of it before where the hell is that?" En ook Krystel: "Rosedale, why? There is nothing over there.." Zelfs de treinconducteur; you're going to Rosedale? En ja, we stapten uit bij Rosedale er was inderdaad niets.
We hadden een klein probleempje, we konden nog niet bellen. Wel hadden we een sim kaartje gekocht op Melbourne Central, maar in de trein kwamen we erachter dat je deze via internet moest activeren. We konden Bernie (onze nieuwe bazin) niet het beloofde telefoontje geven zodat ze ons bij het station kon oppikken. Er stapte nog 1 jongen meer uit bij Rosedale, hij liep richting zijn auto, de enige auto in weide omtrek.
Ruud en ik keken elkaar aan en renden naar hem toe, "can we please make one phonecall?" Ja, hij was onze redder die dag. Tien minuutjes later kwam Bernie ons ophalen :)
We wonen in een gehuchtje genaamd Nambrok. We hebben een huis 15 minuten lopen van de Wai Nui farm waar we werken. Het huis delen we samen met een Zweedse backpacker. De dag nadat we arriveerden moesten we gelijk al hard aan de bak. Onze eerste taak bestond uit alle koeien een injectie geven. We hadden dit allebei nog niet eerder gedaan. We stonden op een verhoging naast de Melk carrousel en brachten hier zodoende onze eerste pittige middag door. De koeien vonden de injecties nogal onaangenaam en sprongen alle kanten op. Na kennisgemaakt te hebben met alle 1400 koeien hadden we blaren op onze handen.
Onze dag begint vaak om 3 uur 's nachts en starten we met het melken. Naast het melken voer ik ook dagelijks de kalven. De eigenaren waren gelijk het eerste weekend naar Sydney, Bernie heeft me alle kalven laten zien en vanaf dat moment stond ik er alleen voor. Nou ja alleen, ik ben met een heel team. Twee buurtkindjes, een meisje van 5 en haar broertje van 3 jaar en maar liefst 3 honden vergezellen me elke dag met het kalven voeren, gezellige boel!
Al snel kwamen we erachter dat er hier een totaal andere mentaliteit heerst dan wat we gewend waren, de "No Worries" mentaliteit. Of ik nou aan de manager vertel dat er veel zieke kalven zijn of dat ik een lekke band heb, het is allemaal 'No Worrries'. Kalven gaan dood vanwege slechte hygiëne en ze ontsnappen uit de weilanden omdat de draden van veel weilanden simpelweg kapot zijn. Waar ik ook maar mee aan kom, het is allemaal 'No Worries', 'don't panic', 'take it easy'. Ook in de melkstal gaat het er anders aan toe. Dagelijks hebben we last van zogeheten 'breakdowns' vanwege achterstallig onderhoud. In de melkstal is het erg vies omdat er vaak geen water is om fatsoenlijk schoon te maken. Dit merk je ook aan de koeien, ze zijn vies en schoppen veel tijdens het melken omdat gestrest zijn.
Gelukkig zijn de eigenaren er inmiddels weer, ik krijg een spoedcursus kalven behandelen. Ik leer welke medicijnen de kalven moeten hebben, hoe ik ze prikken geef, hoe ik ziektes kan herkennen en ook is mij geleerd hoe ik kalven water met een forceerder geef. Je gaat met een soort slang door de slokdarm van een kalf om een uitgedroogd kalf water met medicijnen te geven. Best eng, want als je de slang verkeerd inbrengt verdrinkt het kalf. Desondanks is het erg leuk om al deze nieuwe dingen te leren.
We moeten er even aan wennen dat het allemaal anders gaat en moet je hier ook met totaal andere dingen rekening houden dan in Nieuw-Zeeland. Zoals elke dag je laarzen ondersteboven houden en kijken of er geen giftige spinnen inzitten (Al meerdere griezels voorbij zien komen). Of bij het banden gooien op mais bulten, even checken of er geen slangen in de banden liggen. Ons huis moet ook altijd geheel worden afgesloten, alle ramen en deuren dicht houden.
We hebben nog geen eigen auto en de afstanden zijn weer groot, de dichtstbijzijnde supermarkt is ongeveer een half uurtje rijden. Gelukkig mogen we af en toe een oud laadbakkie van de farm lenen om boodschappen mee te doen!
Hopelijk hebben we binnen een paar maand genoeg geld bij elkaar gesprokkeld zodat we een mooi busje kunnen kopen en de reis kunnen gaan inzetten richting het noorden. We beginnen stiekem alvast met routes uitstippelen en dromen over alles wat komen gaat...
Maar eerst........ De overalls weer aan!
We hadden een klein probleempje, we konden nog niet bellen. Wel hadden we een sim kaartje gekocht op Melbourne Central, maar in de trein kwamen we erachter dat je deze via internet moest activeren. We konden Bernie (onze nieuwe bazin) niet het beloofde telefoontje geven zodat ze ons bij het station kon oppikken. Er stapte nog 1 jongen meer uit bij Rosedale, hij liep richting zijn auto, de enige auto in weide omtrek.
Ruud en ik keken elkaar aan en renden naar hem toe, "can we please make one phonecall?" Ja, hij was onze redder die dag. Tien minuutjes later kwam Bernie ons ophalen :)
We wonen in een gehuchtje genaamd Nambrok. We hebben een huis 15 minuten lopen van de Wai Nui farm waar we werken. Het huis delen we samen met een Zweedse backpacker. De dag nadat we arriveerden moesten we gelijk al hard aan de bak. Onze eerste taak bestond uit alle koeien een injectie geven. We hadden dit allebei nog niet eerder gedaan. We stonden op een verhoging naast de Melk carrousel en brachten hier zodoende onze eerste pittige middag door. De koeien vonden de injecties nogal onaangenaam en sprongen alle kanten op. Na kennisgemaakt te hebben met alle 1400 koeien hadden we blaren op onze handen.
Onze dag begint vaak om 3 uur 's nachts en starten we met het melken. Naast het melken voer ik ook dagelijks de kalven. De eigenaren waren gelijk het eerste weekend naar Sydney, Bernie heeft me alle kalven laten zien en vanaf dat moment stond ik er alleen voor. Nou ja alleen, ik ben met een heel team. Twee buurtkindjes, een meisje van 5 en haar broertje van 3 jaar en maar liefst 3 honden vergezellen me elke dag met het kalven voeren, gezellige boel!
Al snel kwamen we erachter dat er hier een totaal andere mentaliteit heerst dan wat we gewend waren, de "No Worries" mentaliteit. Of ik nou aan de manager vertel dat er veel zieke kalven zijn of dat ik een lekke band heb, het is allemaal 'No Worrries'. Kalven gaan dood vanwege slechte hygiëne en ze ontsnappen uit de weilanden omdat de draden van veel weilanden simpelweg kapot zijn. Waar ik ook maar mee aan kom, het is allemaal 'No Worries', 'don't panic', 'take it easy'. Ook in de melkstal gaat het er anders aan toe. Dagelijks hebben we last van zogeheten 'breakdowns' vanwege achterstallig onderhoud. In de melkstal is het erg vies omdat er vaak geen water is om fatsoenlijk schoon te maken. Dit merk je ook aan de koeien, ze zijn vies en schoppen veel tijdens het melken omdat gestrest zijn.
Gelukkig zijn de eigenaren er inmiddels weer, ik krijg een spoedcursus kalven behandelen. Ik leer welke medicijnen de kalven moeten hebben, hoe ik ze prikken geef, hoe ik ziektes kan herkennen en ook is mij geleerd hoe ik kalven water met een forceerder geef. Je gaat met een soort slang door de slokdarm van een kalf om een uitgedroogd kalf water met medicijnen te geven. Best eng, want als je de slang verkeerd inbrengt verdrinkt het kalf. Desondanks is het erg leuk om al deze nieuwe dingen te leren.
We moeten er even aan wennen dat het allemaal anders gaat en moet je hier ook met totaal andere dingen rekening houden dan in Nieuw-Zeeland. Zoals elke dag je laarzen ondersteboven houden en kijken of er geen giftige spinnen inzitten (Al meerdere griezels voorbij zien komen). Of bij het banden gooien op mais bulten, even checken of er geen slangen in de banden liggen. Ons huis moet ook altijd geheel worden afgesloten, alle ramen en deuren dicht houden.
We hebben nog geen eigen auto en de afstanden zijn weer groot, de dichtstbijzijnde supermarkt is ongeveer een half uurtje rijden. Gelukkig mogen we af en toe een oud laadbakkie van de farm lenen om boodschappen mee te doen!
Hopelijk hebben we binnen een paar maand genoeg geld bij elkaar gesprokkeld zodat we een mooi busje kunnen kopen en de reis kunnen gaan inzetten richting het noorden. We beginnen stiekem alvast met routes uitstippelen en dromen over alles wat komen gaat...
Maar eerst........ De overalls weer aan!
Veel liefs en tot deel 15 :)
Geen opmerkingen :
Een reactie posten